Opady i ich zróżnicowanie   Rozkład przestrzenny opadów atmosferycznych w Polsce zależy w największym stopniu od ukształtowania powierzchni, czyli od wysokości nad poziom morza i przebiegu pasm górskich w stosunku do przeważających mas powietrza (czy stanowią one barierę orograficzną czy też nie), oddalenia od morza, wspomnianych już mas powietrza i jego zanieczyszczenia. Główną porą opadową jest lato (lipiec), co wiąże się z większym udziałem mas oceanicznych w tej porze roku. Opady śnieżne występują pomiędzy listopadem a kwietniem, najczęściej w grudniu, styczniu i lutym. W lecie dominują deszcze ulewne, jesienią natomiast deszcze są najczęstsze. W rozkładzie opadów, oprócz wpływów oceanicznych i lądowych oraz ukształtowania powierzchni, istotne znaczenie ma też ekspozycja zboczy. Wystawienie zboczy do zachodnich wiatrów zwiększa ilość opadów po stronie dowietrznej i tworzy tzw. cień opadowy po zawietrznej. Znaczenie tego czynnika widać w górach, ale także na pojezierzach, np. Kujawy i Podlasie leżą w cieniu opadowym wzniesień morenowych pojezierzy. Średnia roczna ilość opadów w Polsce wynosi 600 mm, jest ona jednak zróżnicowana przestrzennie. Najmniej opadów w skali rocznej, bo poniżej 500 mm, otrzymują Pojezierza Kujawskie, Wielkopolskie, Gnieźnieńskie i Nizina Mazowiecka. Suma opadów rocznych rośnie wraz z wysokością, na obszarze nizin środkowopolskich do 500-600 mm, w rejonie wyżyn do 700 i do ponad 800 w górach. Tatry otrzymują ponad 1800 mm opadów i wraz z wzniesieniami morenowymi pojezierzy północnych (600-800 mm) są najbardziej wilgotnymi obszarami w Polsce. Mocno uprzemysłowione tereny Wyżyny Śląskiej otrzymują natomiast 800 mm opadów ? jest to wpływ zanieczyszczenia powietrza na lokalny wzrost sumy opadów.